Η παιδική μου ηλικία πέρασε με συνεχή ταξίδια κι εναλλαγές εικόνων στον ορίζοντα μιας οικείας γης.
Αυτό επηρέασε βαθιά τη φαντασία μου με αναπόφευκτη μια αντανάκλαση μελαγχολίας στα μάτια μου, η οποία συνοδεύονταν πάντα με τις αναμνήσεις των μετακινήσεων μου από τόπο σε τόπο λόγω της εργασίας του πατέρα μου.
Οι πόλεις των Αργοναυτών, τα καράβια που αναχωρούσαν για αλλά μέρη, τα τρένα που σφύριζαν στους πρόποδες των βουνών ήταν οι θύμησες μου από την παιδική μου ηλικία.
Μετά από την εμπειρία εκείνων των ταξιδιών ήρθε η ωριμότητα μέσα μου για να δηλώσω ξεκάθαρα πως υπήρχε από τότε μια τάση φυγής μέσα μου στη ζωή μου, στα έργα, στη σκέψη μου για ένα ταξίδι που πάντα έπρεπε να κατέχει το θέμα του.
Ένα ταξίδι που θα είχε πάντα φόντο την αίσθηση του μυστηρίου σε συνδυασμό με το θεατρικό σκηνικό του τοπίου και μια προοπτική γεμάτη αληθοφάνεια που θα συντελούσε στη δημιουργία μιας υγιούς ατμόσφαιρας.
Ακόμη και σήμερα, πίσω από τους τοίχους του σπιτιού μου έχω τάσεις ανησυχίας για να δω τις γραμμές του ορίζοντα σ’ ένα ταξίδι με τα αψιδωτά ανοίγματα της φύσης, την ερμητική ομορφιά, τους γοητευτικούς και συνάμα αινιγματικούς πύργους, τους ήρεμους λόφους, τα ρομαντικά πάρκα, τα μεγαλοπρεπή κτίρια, τους ίσους δρόμους και στα τέσσερα σαλόνια των εποχών, τις όμορφες ώρες του δειλινού, τα μοναχικά και μελαγχολικά αγάλματα.
Ανήσυχα ταξίδια μέσα από όνειρα μεταμορφωμένα με εξωτική περιβαλλοντική επέκταση, που δημιουργούν την αβεβαιότητα και τον στοχασμό στο λόγο και στην τέχνη, έχοντας μυστηριώδη κενά, βυθισμένα σε αινιγματικές σκιές, μελαγχολικές κι αποκλεισμένες από κάθε ανθρώπινη παρουσία.
Το αίνιγμα του ταξιδιού με τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες και το προοπτικό βάθος συνδέθηκαν με την ανεξαρτησία μου, στης οποίας το σαλόνι και φιλοτεχνήθηκα ειδικώς και γενικώς.
Τα οράματα με τις σκιές με μυστήριους και μελαγχολικούς δρόμους εμφάνισαν την ιδιορρυθμία μου στα καταλύματα των αναμνήσεων με τις τροποποιημένες συνθέσεις.
Έτσι, γεννήθηκε μέσα μου το πνεύμα και η ανάγκη να αναπαραστήσω δημιουργικά ότι υπάρχει στον κόσμο ως αίνιγμα και μυστήριο αισθήσεων παρατηρώντας το απ’ όλες τις πλευρές του.
Απ’ τις παραξενιές του, τα στοιχειά του, τα περίεργα παιχνίδια του που είχαν χρώμα και άλλαζαν όψη, τα κενά του, τα τραγούδια της αγάπης.
Με αυτό τον τρόπο, ταξιδεύοντας, έμαθα να παίζω με τη φαντασία μου ανάμεσα σ’ ένα παιδικό κόσμο με νεράιδες, βασίλισσες, κάστρα και ιππότες και σ’ ένα πραγματικό κόσμο με όλων των ειδών τα πνεύματα.
Ο μυστηριώδης σταθμός της αναχώρησης και το ρολόι πάντα με γέμιζαν κυματιστές μελαγχολίες, μεταφυσικές.
Είναι ανεξήγητη η σχέση μου με τον σιωπηλό διάλογο με τη φύση τη γεμάτη κρυφά νοήματα και μυστήριο.
Μέσα σ’ αυτή διαισθάνομαι το εκτυφλωτικό φως της ποίησης και της δημιουργίας για την τέχνη, πιστεύοντας πάντα στη δύναμη της προφητείας και στις σκιές της πραγματικότητας.
Οι αναμνήσεις των ταξιδιών είναι σιωπηλές ζωές και δημιουργούν πάντα, κατά την άποψη μου, μια μεταφυσική Μούσα με διπλά όνειρα και δημιουργία, καθιστώντας την, ανάμεσα στις φωνές της προφητείας, πότε φάρο και πότε καταρράκτη, σε έργα μεγαλοπρεπή και καινοτόμα, που προκαλούν δέος.
Οι αναμνήσεις των ανήσυχων ταξιδιών είναι ανώνυμες μορφές που διακοσμούν επώνυμους χώρους και ανθρώπους.
Όσο κρατάει κάποιος τον διακόπτη στη λυχνία της μυστηριώδους πλατείας του, ανακτά περισσότερα θέματα ακτινοβολίας και εικόνες μεταφυσικές.
Αλίμονο του όμως αν τον κλείσει.
Θα τυφλωθεί.
Για πάντα.
